Ja lieve kijkbuiskinderen het moest er toch van komen. Als klapper op de vuurpijl toch maar iets over het nederige stulpje waar ik verbleef in Cuba.
Een aanrader, perfect all-inclusive hotel, ook prima geschikt voor rolstoelgebruikers. Deze kwaliteit vind je bij voorbeeld echt nergens in Zuid-Europa.
In dit hotel verdienen de personeelsleden 15 dollar per maand, 5 dollar meer dan een arbeider in de rumfabriek. Toen het hotel gereed was voor oplevering, solliciteerden er 500 mensen, waarvan er 260 werden aangenomen. Let wel, voor een goede baan in het hotel gelden pittige selectiecriteria, bv de kennis van en spreekvaardigheid in de Engelse taal.
Groot voordeel van het werken in het hotel is natuurlijk het krijgen van fooi. En nee de gasten zijn niet lullig, de fooi spat behoorlijk in het rond. Zeker natuurlijk ook omdat de service pico de luxe is. De fooi wordt keurig verdeeld over alle medewerkers. Denk nu niet dat de medewerkers direct naar de shop kunnen hollen om allerlei luxe aan te schaffen, de familieband in Cuba is nog erg sterk en AOW wordt er niet uitgekeerd. Vaak leeft de familie in zijn geheel van slechts enkele inkomens.In Cuba kent men geen ARBO-wet. Werktijden zijn extreem lang en het begrip parttime krijgt hier weer een andere definitie. Voordeel van de sterke familieband is wel dat kinderoppas voor de werkende vrouwen meestal geen probleem is. Familieleden die geen werk hebben doen de boodschappen en verrichten ander huishoudelijk werk.
Voor de medewerkers van het hotel wordt vanuit het hotel vervoer geregeld, maar de reistijd naar huis is soms 1 1/2 uur na een lange werkdag en lease-auto's worden niet verstrekt.
De hotelgasten komen voornamelijk uit Canada en de UK, wat verdwaalde Italianen, Spanjaarden, Duitsers, Fransen en Belgen. Wij waren de enige Nederlanders. Er zijn Canadezen die elke keer terugkeren naar dit hotel, dat zegt genoeg over de kwaliteit.
De gasten varieren in leeftijd van pak em beet 20 tot 87 jaar. Ja je leest het goed, er liep een dame uit Canada te springen van 87 jaar oud! Ik zou graag willen dat ik op die leeftijd nog zo vitaal ben. De sfeer was heel open en je kon met bijna iedereen een leuk gesprek aanknopen, jammer dat ik niet zo van Duitsers hou.....
Hier zie je rechts mijn grote vriend uit Nova Scotia, Canada. De man is 75 jaar en was leraar Engels, waarvan een aantal jaren in Midden-Amerika. Hij spreekt perfect Spaans. Links zie je een heer uit Gatwick, Londen, UK, een prachtig figuur die meeslepend kon vertellen over de dagtrips die hij had gemaakt. Hij had echt nog de houding van het jongetje dat zijn ogen uitkijkt in een speelgoedwinkel, perfect.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten